Conclusions

Novamente a miña sólida opinión é que hai que ser firmes e tomar decisions conscientes. Así como non deixamos que outros elixan por nós, e detestamos a idea de que outro o faga polos nosos fillos, non debemos permitir que a tecnoloxía o faga. 

Deus non nos pide que dexamos uns desgraciados, e de feito puidemos avanzar na tecnoloxia e noutros campos grazas as capacidades das que nos dotou. Sen dúbida quere que as aprobeitemos. Pero non mo ten que dicir Él para saber que as cousas estanse indo das nosas mans. Non podemos educar a una xeración que sexa capaz de agredir alguien porque lle fai perder nun videoxogo. Nin a obesos cuxos corazos non poidan con eles o 20 anos porque levan sen moverse dende sempre. A vida é un regalo e temos que coidala. 

E se nos poñemos no caso de que usamos a tecnoloxia moi pouco e ademaís o contido non é agresivo? hai outros factores a ter en conta. A que me refiro? falamos antes por exemplo das relacions sexuais. A maioria dos programas, axúdannos a manter os nosos principios morais? xa nin se quera vou falar de que as relacions sexan dentro do matrimonio e me vou transportar a algo que todos rexeitamos, o adulterio por exemplo. Non nos percatamos que a televisión cada vez intenta inculcarnos mais a persecución do noso pracer sen importar a quen firamos ou os limites que violemos? En que clase de persoa queremos converternos?

Eu estou convencido de que a maioria das persoas nin se plantexan esta pregunta. Xa bastante complicado e chegar a ser como un quere. Pero, que ocorre se nin se quera o pensas. Nin se quera o DECIDES. Nin se quera te plantexas loitar por conseguilo?

Pois o resultado e mais ou menos o que vemos... que todolos rapaces son mais ou menos iguais... queres iso para ti? Pode que queras ser un sedentario ou un psicópata e nese caso ole por ti pero se non é así, que farás? 

entón, hai que erradicar a tecnoloxía?

La tecnología: ¿ventaxa ou desventaxa?Teño que recoñecer que en comparación ca xente de fai varios séculos, as xeneracions actuais disfrutan dunha salud relativamente mellor e dunha vida máis longa debido, en parte, á revolución tecnolóxica. Certos inventos modernos han cambiado o modo de facer as cousas e voltaron máis levaderas moitas tarefas trabaxosas. Ademáis, os profesionais médicos fixeron grandes avances na loita contra as enfermidades, ca conseguiente mellora da salud de gran parte da poboación. 

Pero, deixando a un lado o imperdoables danos que comentamos en artigos anteriores, por exemplo, no que ten que ver ca saude, ainda que a tecnoloxía moderna contribuiu a mellorar a saude, co paso do tempo tambén fomentou unha vida sedentaria en amplos sectores da poboción. Nun informe recente titulado International Cardiovascular Disease Statistics (Estadísticas internacionais sobre enfermidades cardiovasculares), a Asociación Americana do Corazón explica que “a transición económica, a urbanización, a industrialización e a globalización causan cambios no estilo de vida que favorecen o desarrolo de enfermidades cardíacas”. O mesmo informe menciona entre os principais factores de risgo “a inactividade física e a mala alimentación”.

Fai so cincuenta anos, o típico traballador de moitos países sudaba detrás do arado e o cabalo, iba ao banco do pueblo en bicicleta e efectuaba reparacions en casa ao chegar a noite. O modo de vida dos seus netos, pola contra, é bastante diferente. Na actualidade, o traballador pode estar sentado delante dunha computadora a maior parte do día, trasladarse en automóvil a prácticamente calquer sitio que teña que ir e pasar a noite fronte ao televisor.

Según certo estudo, os leñadores suecos, que no pasado queimaban ata 7.000 calorías diarias talando árbores e transportando troncos, agora supervisan sofisticadas máquinas que realizan gran parte do traballo duro. Houbo un tempo tamén no que a maioría das carreteras do mundo as construían e mantiñan obreiros con pico e pala. Hoxe en día se fai a mesma labor, incluso en países en vías de desenrrolo, con niveladoras e outra maquinaria pesada.


Nalgunas rexions de China, o ciclomotor ameaza con ocupar o lugar da bicicleta como principal medio de transporte. En Estados Unidos, onde o 25% dos desprazamentos son de menos dun kilómetro e medio, ata o 75% destos breves recorridos se fai en automóvil. Afecta neste sentido soamente os adultos?
A tecnoloxía moderna también  crea unha xeneración de nenos sedentarios. Certo estudo indicaba que a medida que os videoxogos se volven “máis entretidos e realistas, os nenos [...] pasan máis tempo cas videoconsolas”.E parece que o mesmo ocorre ca televisión e outras formas de entretenemento sedentario para nenos.

que pasou ca paciencia?

Según The Gazette, un diario de Montreal (Canadá), alguns investigadores creen que “a tecnoloxía dixital —teléfonos móviles, cámaras, correo electrónico, iPods, etc.— está cambiando as nosas vidas [...]. Os resultados instantáneos que proporcionan estos avances tecnolóXicos han aumentado o noso apetito pola gratificación inmediata”.A doutora Jennifer Hartstein, especialista en psicoloxía familiar, comentou algo que nos fai reflexionar: “Hemos creado a cultura da gratificación inmediata e esperamos que todo sea rápido, eficaz e a noso gusto. Se non sucede así, tendemos a frustrarnos e irritarnos cada vez máis, o cual é un síntoma de impaciencia”. A doutora añadiu: “Hemos olvidado o arte de vivir máis despacio e saborear o momento”.

Hay quenes pensan que o correo electrónico está perdendo popularidad e que poderia ter os días contados. ¿Por qué? Porque moitos usuarios non soportan ter que esperar horas, nin sequera minutos, a que lles respondan. Ademáis, neste tipo de correo, como nas cartas, o normal é incluir palabras de introducción e de despedida. Pero moitos opinan que estas formalidades son aburridas e consumen demasiado tempo; prefiren mensaxes instantáneos, alleos ao protocolo dos correos electrónicos. ¡Al parecer xa non hai paciencia nin para teclear un saludo! Outra cousa moi común é enviar o que se escribiu sen detenerse uns minutos a revisalo. Por iso hai tantas cartas e correos electrónicos que chegan ao destinatario incorrecto e que conteñen infinidade de erratas e errores gramaticales.

que pasou ca paciencia?
Os expertos no tema observaron que moitas persoas non teñen paciencia para leer un texto impreso de cierta extensión. ¿A qué se debe? A que están acostumbradas a navegar a gran velocidade pola red saltando dun título a outro y dun recuadro a outro ca esperanza de encontrar o antes posible xusto o que buscan.

cambios

Xa estamos preparados para responder a pregunta que plantexáramos antes... que significa abstenerse da violencia? se temos en conta que todo está plagado dela, como o entretenemento, temos que analizar todo o que permitimos que forme parte da nosa vida. Quizais un está decidido a facelo, pero, e os nenos? 

Unha das cousas que me disuade de ser pai é como está a xuventude, e o entorno ao que traeria a esa nova persoa. A revolución tenolóxica supón unha forte inimiga tanto fronte a educación dos fillos como a un mesmo e o que introduce na sua mente.  

¿CARTOS OU TEMPO?
 Varios expertos do século XX creían que os adelantos tecnolóxicos liberarían a xente da monotonía do traballo e marcarían o comezo dunha “era de ocio nunca vista”. A principios dos anos trinta, o profesor Julian Huxley auguróu que no futuro ninguén tería que traballar máis de dous días á semana. O empresario Walter Gifford declaróu que a tecnoloxía lle daría “a todo home a oportunidade de facer o que quixera” e “o tiempo para cultivar o arte de vivir e aumentar as comodidades e satisfaccions da mente e o espírito”.
  

Canto as aspiracions materiais da xente, o sociólogo Henry Fairchild alardeou de que as fábricas “producirían, cunha xornada laboral de non máis de catro horas diarias, moitos máis bens que os que saberíamos aproveitar”.
  ¿Se cumpriron esas profecías? o certo é que o crecemiento económico durante os seculos XX e XXI foi realmente explosivo. En teoría, a carga de traballo debería haber aminorado de maneira significativa; pero ¿cál é a realidade? John de Graaf escribe: “a xente] empregou o aumento da productividade para conseguir máis diñeiro —o bens, se se quere— e non para disfrutar de máis tempo. Dito de forma chá, somos unha sociedade que ha preferido o dinero ao tiempo”.
 

 Comunicación fría e impersonal
En Japón, el profesor Tetsuro Saito dixo: “A capacidade de comunicación vai en declive debido a que os teléfonos móviles e outros dispositivos se están interpoñendo entre as personas”. O xornal australiano The Sunday Telegraph informóu: “a tecnoloxía [...] promove o aillamento. En vez de falar, a xente envía correos electrónicos ou mensaxes de texto”.
Explicando os seus sentimentos de soledade, Rachel, unha francesa de 21 años, se queixa: “Creo que a xente se esforza menos por verse porque cree que basta con intercambiar mensaxes instantáneos e de texto ou enviarse correos electrónicos. Pero a mín eso me fai sentir máis soa”.

“Epidemia mundial de timidez”
“O correo electrónico, os mensaXes de texto e os iPods están causando unha epidemia mundial de timidez”, sinala o periódico australiano The Sunday Telegraph. Según a psicóloga e investigadora Robin Abrahams, a timidez nas relacions cara a cara afectan á mitade da poboación, unha cantidade sin precedentes. “A tecnoloxía nos permite evitar situacions difíciles e fai que os retraigamos más —indica Abrahams—. A xente [...] se envía correos electrónicos ou mensaxes de texto en vez de hablar.”

son as unicas consecuencias?

Repercusions

¿Pensar en xogos alimenta la agresividade?
¿Cánto lle dura a agresividade a alguen que jugou un videoxogo violento? Un grupo de investigadores seleccionóu ao azar estudantes de ambos sexos para que xogaran durante vinte minutos videoxogos, uns violentos e outros non. Despois se lle pediu a metade de cada grupo que pensara no xogo que lle había tocado. “Ao día seguiente —continúa o informe—, os estudantes participaron en unha competencia cuxo premio consistía en someter ao contrincante a ruidos insoportables mediante auriculares.” Ao final se detectóu maior agresividade entre os homes que habían pensado  no xogo violento. Según a revista Social Psychological and Personality Science, os autores do estudo aseveraron: “Quenes xogan videoxogos violentos suelen xogar por máis de vinte minutos e, ao parecer, pensan en eles constantemente”. Non se observaron cambios importantes entre as mulleres, quenes polo xeneral rehúyen este tipo de videoxogos.

Insensibles á violencia debido aos xogos de video
“A exposición a videoxogos violentos poden insensibilizar á persoa frente a violencia”, aseguran psicólogos investigadores da Universidad Estatal de Iowa (EE.UU.). Estudios previos demostraran que a exposición a este tipo de xogos “aumenta os pensamentos agresivos, os sentimentos de enfado, a resposta fisiológica e as conductas agresivas”. Este estudio observou o ritmo cardíaco e a reacción emocional dos participantes ante episodios grabados de violencia real que se les mostraron justo después de haber utilizado juegos de video, fueran violentos o no. Los resultados mostraron que “quienes se entreten con xoguetes de video violentos se acostumbran a toda esa violencia e, co tempo chegan a ser fisiolóxicamente insensibles a ela”

Que significa abstenerse da violencia

Dito desta maneira soame a droga. Como se fose dificil resistirse a caer nela. E é asi. Non so porque a indignación polas inxustizas do mundo a provoquen senon porque todo ao noso redor móvenos a practicala. 

Unha revista británica para entusiastas dos videoxogos sinala: “A inquietante realidade é que os videoxogos teñen unha malsana fixación co derramamento de sangue. Ata certo grao, para sentir pasión polos videoxogos hai que sentir pasión pola brutalidade”. Por exemplo, nun popular xogo, os participantes poden matar mulleres con bates de béisbol. Algunhos especialistas pensan que, como os videoxogos son interactivos, exercen nos nenos unha influencia negativa máis marcada que a televisión.

Á luz dun estudo realizado con 600 jóvenes aficionados aos videoxogos, o investigador Brent Stafford, da Universidaed Simon Fraser, de Columbia Británica (Canadá), advirte que moitos destos entretenimentos “ensinan aos nosos rapaces a regodearse ca violencia”. A revista Maclean’s di: “Algunhos incondicionais que prefiren as modalidades máis salvaxes e vívidas ‘matan’ ata a 1.000 personaxes da pantalla nuhna soa noite, a menudo en escenas de crudo realismo”. O estudo documentó ata qué punto se conciben tales xogos de modo que influan nas emocions e “introduzcan as mentes xóvenes en mundos que as insensibilizan incluso ante a violencia máis asesina”. A industria do sector, que move 17.000 millones de dólares anuais, “supera al cine e a televisión xuntos”. Stafford exhorta aos pais a averiguar qué produccions utilizan os seus fillos e a estar atentos a todo indicio de adicción.

“Toman aos pais por imbéciles”, dice o periódico francés Le Figaro. ¿Por qué? Porque, ao parecer, a maioría deles non están ao tanto do contenido dos videoxogos que utilizan os xóvenes. Por exemplo, o objetivo dunho de ditos xogos é torturar ao enemigo, e no de outro atropelar transeúntes. Un dos xogos de maior venta nos últimos tempos ensina dez maneiras de torturar as mulleres. Os xornais animan aos padres a hacer “una inspección detallada” de los juegos de sus hijos para describir a “barbarie oculta” que tan a menudo contienen. “Comprar aos seus ollos cerrados ao que os fillos piden é cada vez máis peligroso”, di a mesma publicación, e plantexa asimesmo o siguinte interrogante: “¿Con qué cara hablamos dos dereitos humanos cando deixamos que los escaparates se chenen de cousas que constituen unha burla aos mesmos?”.

Según a revista de economía e finanzas Forbes, certo fabricante de videoxogos distribue un popularísimo juego de loita en que un guerrero lle arranca a cabeza e a espina dorsal ao seu opoñente mentras os espectadores gritan: “¡Remátalo! ¡Remátalo!”. Unha compañía rival lanzóu unha versión do mesmo xogo sin este efecto sangriento. ¿El resultado? La versión más violenta se vende más que su competidora, en una proporción de 3 a 2, lo que se traduce en enormes sumas de dinero. La aparición en el mercado internacional das versions familiares de tales xogos supuxo aos fabricantes ganancias brutas de 65.000.000 de dólares en las primeras dos semanas. Cuando hai dinero de por medio, a violencia é un señuelo más para atraer al consumidor

Fai o queres que che fagan

¿Cómo debemos comportarnos en medio dun mundo conflictivo que plantexa a violencia como a única soluciçon aos problemas? Non recordo quen escribiu que "a violencia soamente enxendra violencia". asi pois, que pensa Deus? Encontramos boas directrices ao respecto no relato bíblico sobre os fillos de Xacob: Simeón e Leví. A sua inrmá Dina buscou a compañía da xente inmoral de Siquem, o que levou a que un siquemita a violara. En represalia, Simeón e Leví mataron sen compasión a todolos homes da ciudade. Posteriormente e baixo inspiración divina, Xacob maldixo a cólera incontrolada dos seus fillos cas seguientes palabras: “Simeón e Leví son irmas. Instrumentos de violencia son os seus armas de degüello. No seu grupo íntimo non entres, oh alma mía. Ca sua congregación no vaias a unirte” (Génesis 49:5, 6).

 
En armonía con este consejo, os cristians evitan relacionarse con quen fomenta ou practica a brutalidade. Pero e se é por unha boa causa? É evidente que DeUs odia a quen a fomenta, pois a Biblia menciona: “Xehová mesmo examina ao xusto así como ao inicuo, e a sua alma certamente odia a calquera que ama a violencia” (Salmo 11:5). Aos cristianos se lles exhorta a evitar calquiera forma de cólera incontrolada, incluido o abuso verbal (Gálatas 5:19-21; Efesios 4:31).
Entón, ¿Desaparecerá alguna vez la violencia?

 
Habacuc, un profeta da antigüedade, preguntóu a Xehová Deus: “¿ata cándo clamaréi a ti por socorro contra a violencia?” (Habacuc 1:2). Quizáis nós nos haxamos preguntado o mesmo. Deus respondeu a Habacuc e lle aseguróu que eliminaría ao “inicuo” (Habacuc 3:13).  Cando chegue ese momento, en vez de estar chea de violencia, “a terra se cheará de coñecer a gloria de Xehová como as aguas mesmas cobren o mar” (Habacuc 2:14).

Cando todo encaxa

 Algo que axuda moito a tomar boas decision e ter confianza na persoa a que escollemos obedecer. Para iso, é vital informarse e buscar entender as suas razons. Por exemplo, deixando a un lado que consideramos asasinato ó aborto, cales son as consecuencias de practicalo?

Unha encuesta do ano 2004 na que participaron 331 rusas e 217 norteamericanas revelou que a redor da mtade sentieron remordimentos despois de abortar. o sentimento de culpa embargou a casi un cincuenta por cento das rusas e a cerca do oitenta por cento das norteamericanas. Máis do sesenta por cento destas últimas eran incapaces de perdoarse. Se esto fose un debate meu contrincante diriame que a culpa é unha consecuencia la presión social, pero, a realidade é que neste momento hai moita mais presión no sentido oposto, e a culpa non está presente soamente nas persoas que creen en Deus. Enton, si o sentimento de culpa é tan xeneralizado, incluso entre as que non se consideran relixiosas, ¿por qué recorren ao aborto tantas mulleres?
 

En moitas ocasiones é precisamente debido á forte presión social. Os pais, os compañeiros ou amigos benintencionados tal vez recomenden o aborto como o menor dos males, o cual pode levar a unha decisión apresurada e mal informada. “Sen embargo, unha vez que ha pasado o estrés da decisión e a intervención quirúrxica, a capacidade cognitiva da muller volve a normalidade, o que suele xerar sentimentos de profunda culpa, tristeza e remordimento”, explica a doutora Priscilla Coleman, experta nos riesgos psicolóxicos que conleva o aborto. A orixe do remordimento a menudo radica no dilema de si o aborto acabou cunha vida xa existente. Un informe indicou que moitas embarazadas que abortaron “foron inducidas a pensar que no se lles iba a extirpar más que un pouco de ‘tecido’, e admiten que non se houberan practicado o aborto se houberan sabido a verdade” (Report of the South Dakota Task Force to Study Abortion).

Tras evaluar o “contundente e desgarrador testimonio” de 1.940 mulleres que abortaron, o informe chegóu a seguiente conclusión: “A moitas lles encoleriza a pena de haber perdido a un bebé que, según se lles dixera, non existía. [...] O daño psicolóxico de saber que han matado a seu fillo ten consecuencias devastadoras”. Pero ¿cál é a realidade: se elimina sinxelamente un pouco de tecido do organismo, ou a un ser vivo da matriz da sua nai?

 En 2006 se presentou un traballo baseado na vida das mulleres que quedaron embarazadas na adolescencia. A mitade delas había dado a luz, e a outra mitade había abortado. A conclusión a que se chegou foi que “as probabilidades de necesitar tratamento psicolóxico, de padecer trastornos do sono ou de consumir marihuana eran menores nas que tiveron os seus bebés que nas que decidiron abortar” (Journal of Youth and Adolescence). Outro informe aportóu “os resultados dos catro estudos internacionais máis exhaustivos”. ¿Qué revelou? Que “existen índices máis altos de enfermedades mentales entre as mulleres que han abortado que entre as que non o fixeron” (Report of the South Dakota Task Force to Study Abortion, 2005).

isto todo deixa claro que normas como esta existen,non por capricho de Deus, senon que é preciso para o noso propio ben. 

Agora ben, se pensamos así, seria lóxico facernos antiabortistas? vexamos que fan alguns. Na actualidadE existe un encarnizado debate sobre o que alguns chaman a fina línea que separa a liberdade da expresión da violencia que provocaron os discursos antiabortistas en varios lugares de Estados Unidos. Os que se opoñen aos abortos vociferan públicamente que os médicos e o persoal das clínicas que os levan a cabo son asasinos que non teñen dereito a vivir. Alguns extremistas esixen a morte destos médicos e os seus axudantes, e teñen espías que anotan as placas dos seus automóviles e averiguan os seus nomes e direccions. Como consecuencia, se tirotearon e dado morte a elementos do persoal das clínicas. Acaso é a violencia a solución?

Cuestión de decisión

Ahora ven, para poder beneficiarnos dese sacrificio e recuperar a vida eterna perfecta na terra, temos que pagar un prezo. ¿Por que? Para que ese proyecto poida non so facerse realidade, senon sosterse no tempo. 

Por mais bo que sexa un gobernador, de nada vale se os seus subditos non están dispostos a obedecer, porque antes o despois uns abusarán doutros, e porque cada quen ten a sua forma de pensar sobre como deben ser as cousas. 

 Esta é a cuestion mais importante que se plantexou no xardín, é Deus o que ten ese dereito ou os seres humanos estarán mellor gobernándose soos? 

Esto é algo que ten que quedar ben claro, e o tempo que estamos vivindo permite que pase. Sexa que sexa a autoridade de turno o mundo está descontrolado e desmoronándose.  Está claro que non podemos gobernarnos sos, pero, estamos dispostos a admitilo?

Novamente, todo é cuestión de decisión. Lin onte un artígo que preguntaba se ter relacions intimas cun robot considérase intimidade. ¿Que pensas ti?

Hai diversas opinions e un poderia aferrarse a sua; por exemplo, que non é unha persoa, que é so sexo ao ser mecánico, etc. Pero Deus ve o asunto claramente distinto. Para Él, as relacions sexuais son para dous persoas que están unidas en matrimonio. Ademais deben estar motivadas polo amor verdadeiro (que non fai falla recalcar, os robots non dan nin reciben) Que esto non estea de moda, que sexa duro levalo a cabo, ou que ao noso punto de vista non sexa a mellor maneira de facer as cousas, non cambia o feito de que Deus decide e esta é a sua decisión.  

Que pasa co aborto? para Deus a vida empeza ca unión dun óvulo e un espermatozoide ; por iso non existe xustificación algunha para provocar a interrupcción do embarazo. Ao ser unha persoa, ten os seus dereitos e a muller non pode exercer decisión sobre o corpo deste ser humano. Eso significa que "fago o que quero co meu corpo" non ten sentido porque xa non é o seu corpo do que estamos a falar. Ao analizar o que a ciencia ensina sobre a vida entendemos porque Deus marca a concepcion como o principio. Por exemplo, nese preciso momento definense as bases da personalidade que serán fruto da sua xenética. Ademais é un proceso que nese instante volvese imparable. Novamente, recoñecer a súa soberia supón que ainda que sexa complicado, fagamos as cousas a sua maneira neste campo. 

A verdade é que hoxe en dia os métodos anticonceptivos son moi efectivos e están o alcance de casi todo o mundo. Pero ainda asi é mais complicado que nunca manter esta posición... ¿por que?

Razón ou orixe da nosa situación

As veces pensamos que as motivacions que moven a xente a actuar de determinada maneira non é relevante. De feito, nas leis e xuizos humanos a penas se contemplan. Pero isto é porque o ser humano recoñece a sua limitación no que ten que ver con acceder o corazón doutros, onde reside o seo das emocions, intencions, valores, etc. Deus é distinto. Él nos fixo, e a sua naturaleza todopoderosa supón que non hai cousa que se lle escape, estea a vista ou non. 

Cando Deus puxo a Adán e Eva no xardín de Edén tiña para eles en mente exactamente o que todos desexamos... unha vida eterna e libre. Por iso, so lles puxo unha lei... recoñecer a sua soberania, é dicir, que Él estaba por encima deles, e que, a última palabra e quen podia decidir os limites do ben e do mal era Deus. ¿é importante para a liberdade que houbese unha norma semellante? por suposto. Porque cando hai mais dunha persoa nun lugar xurden conflictos. E ao ser iguais non seria xusto que un decidira por outro. Pero Deus, tanto por ser o creador como pola sua capacidade, é a persoa idónea para facelo. 

¿e como podian demostrar ese respeto? en vez de facer unha lista ampla Deus lles pediu que non tocasen certa árbore, ou mellor dito, que non comeran do seu froito, como mostra do seu recoñecemento. Nembargantes, si tiñan permitido comer de todolos demais árbores, coidar dos animais e do xardín e disfrutar mútuamente e xuntos do seu matrimonio. 

Obedeceron? non. Eva primeiro e despois Adán, escolleron desobedecer e esta decisión fixo que Deus trouxera as consecuencias que les advertira... a saber, a morte. Non a morte instantanea, senon a enfermidade morte ou deterioro progresivo que estaria fixado nos seus xenes. Ao ser coma un molde deformado, os seus fillos nacerian co mesmo sino. É isto xusto? abandoar a estas criaturas a sua sorte non o seria. Por eso Deus planificou de inmediato unha solución. 

A solución consistia en que un ser humano perfecto pagase ca súa vida o prezo da que se perdera. Algo asi coma un rescate. O unico que tiña unha vida equivalente a perfeccion que Adán perdeu era Xesús, e por iso fixo o que moitos coñecen de oidas, dar a sua vida por nós. Pero entón, porque non desapareceu a morte? esa é unha cuestión a tratar a parte. O importante é que vai deixar de existir a morte. Deus promete que "tragarase a morte para sempre". 

¿Entón, que pensamos?

Pero chegados a este punto, e estando seriamente comprometidos ca lóxica e a búsqueda da verdade, surxe unha inevitable pregunta...¿Como conciliar a creenza en Deus, por moito apoio que teña da ciencia, co sufrimento que existe no mundo?

Simone de Beauvoir dixo: "resúltame máis fácil creer nun mundo sen creador que nun creador cargado con todalas contradiccions do mundo".  E, pensándoo ben, ¿de que serven tódalas leis do universo, do adn, todo o bo que temos na terra, se a vida dura dous dias e para moitos son un calvario? ¿proban as inxustizas do mundo que non existe un Deus e que tanto a Biblia como a ciencia, unidas ambas na lóxica, están equivocadas? 

A modo de ilustración: se se utiliza un coitelo para ameazar, ferir o ata asasinar a unha persoa, ¿proba isto que o coitelo non tivo fabricante?¿non amosa, mais ben, que se lle deu mal uso?De modo análogo, gran parte do sufrimento humano evidencia que o home está usando mal as aptitudes que Deus lle deu, asi como a terra. O cambio climatico e so un pequeno exemplo do que estou a falar.

Pero, deixando a un lado a terrible administración humana do que Deus nos deu, ¿que pasa ca morte? Moitas persoas din que a morte é algo natural. E din eso porque é ao que están resignados. Acudamos a ciencia. Ela ensina que as nosas células , dende que nacemos, e mesmo dende que somos concebidos, seguen un claro proceso de rexeneración continua e constructiva. Non entenden porque, nun momento dado, o proceso se reverte dando lugar ao envellecemento e como consecuencia a morte. Según eles, non é natural. Simplemente, e sen explicación, e algo que ocorre. Sen embargo todalas persoas cuerdas non desexan ponerlle fin a sua vida e menos en condicions optimas que son as que Deus  propuxérase. Se o natural e ciclo da vida fose simplemente reproducirnos e morrer, ¿ acaso non naceriamos xa dispostos a cumprir con ese fin sen rechistar? ¿cantos cientificos e poetas estudaron e exploraron con experimentos ou imaxinación a posibilidade de vivir para sempre? ¿Como completa a Biblia esta información? nela explica que Deus puxo no corazón de todalas súas criaturas ese desexo, e ese concepto. O da eternidade. Que pasou entón? ¿Acaso Deus non puido, non é capaz de cumprir o seu propósito de que vivamos para sempre na terra en total armonia e benestar? isto é o que responderei no meu seguinte blog. Espero que non volo perdades.

"creo en Deus porque, para min, a sua divina existencia é a única explicación lóxica do estado das cousas". científico naturalista  Irving William Knobloch

 “Como ser humano común, e tambén como home que  adicou a sua vida a investigación e ao estudo científicos, non teño ningunha dubida sobre a existencia de Deus”. fisiólogo Marlin Books Kreider

“entre os científicos de primerísima categoría se encontran moi poucos ateos. Ni os adelantos da ciencia nin o fracaso da relixión deben facer que deixemos de creer en Deus". profesor de Física Henry Margenau,

 “A única explicación aceptable é a creación. Sé que esto é anatema para os físicos, como de feito o é para mín, pero non debemos rechazar unha teoría que non nos gusta si a proba experimental a apoia”. físico H. S. Lipson

O límite está no ceo

Onde achar verdadeira información sobre o Creador. Bueno, unha das fontes é evidente, a que Él non facilitou. O libro mais sagrado e antigo e de mais ampla distribución, a Biblia. Nela di, por exemplo, que Deus preparou a terra pensando especialmente nos seres humanos. Isaias 45:18 di respecto a ela que Deus non a creou sinxelamente para nada, senon que a formou para ser habitada e que dotou ao planeta de todo o que o home necesita, non so para vivir, senon para disfrutar ao máximo da vida. Usemos a ciencia para corrovorar esta afirmación. 

 As relacions sexuais no caso dos seres humanos non se limita o apareamento para procrear. Por exemplo, descubriuse que durante as relacions íntimas existe unha especie de intercambio de sentimentos mediante o cal a outra persoa pode recibir información sobre o que non preocupa e desa forma comprendernos mellor e compartir a nosa carga. Isto é particularmente interesante ya que moitas persoas non entenden porque a Biblia pon límites a estas relacions, que sitúa, por exemplo, so dentro do matrimonio. Os cientificos descubriron que cando temos intimidade cunha persona a que non amamos, esa información que recibimos dela non nos interesa e por eso a rexeitamos , experimentando a sensación de vacío que das que as persoas dan conta despois de practicar sexo con extranos. Cando a parella está unida e comprometida, hai moito mais que descarga de dopanima, pracer, e fecundación. Constrúese felicidade. Sentimento se seguridade, de pertenza. Aspiracions e experiencias que fannos ver a clase de Creador que o deseñou. 

Que podemos dicir da comida? Hay variedade de alimentos que nos proveen dos mesmos nutrientes. Por exemplo, diferentes frutas. Pero es que dentro dun mesmo tipo de fruta, como a mazá, hai 7000 variedades coñecidas ata agora. ¿Para que? Exclusivamente para que disfrutáramos delas. 

 

Unha mente impersoal ou un pai?

 Albert Einstein admitiu: "Dificilmente acharedes entre os talentos científicos mais profundos, un so que careza dun sentimento ou asombro extasiado ante a armonia da ley natural, que revela unha intelixencia de tal superioridade que, comparados con ela, todo o pensamento e todalas accions dos seres humanos non son mais que un reflexo insignificante". Agora ben, esta actitude reverencial non motiva necesariamente aos científicos a creer un Deus persoal. Entenden que o universo tivo un principio. Admiten que é dificil pasar por alto a proba de que hay unha intelixencia tras de todo. Freeman Dyson, profesor de física, comentou: "mentras mais examino o universo e estudo os detalles da súa arquitectura, mais proba acho de que dalgunha maneira o universo sabia que viñamos". Como científico adiestrado nos hábitos do pensamento e da linguaxe do século 18 non afirmou que a arquitectura do universo probe a existencia de Deus, senon so que a arqitectura do universo é consecuente ca hipótese de que un elemento mental desempeña un papel esencial no seu funcionamento.
É relevante que sexa Deus, unha persoa ou basta con saber que houbo un Creador? 

Sempre me chamou a atención a necesidade que teñen os nenos adoptados de saber de onde veñen, incluso os que aman aos seus pais adoptivos. Desexamos coñecer aos nosos pais biolóxicos. É máis, o necesitamos. Cada vez existen mais foros de internet e organismos para localizar especialmente a nais e irmans biolóxicos. Da mesma forma, requerimos relacionarnos co noso Creador. Conta desta necesidade é que has preguntas mais importantes sempre sexan as relacionadas co noso orixe e propósito na vida. Ademáis, se Él nolo deu todo, non se merece que busquemos coñecelo? por outra banda, non tera consellos útiles para nós?  por moito que a ciencia sexa útil, en palabras do cosmólogo Allan Sndage: "Non acudo a un libro de bioloxia para aprender a vivir".