Cando todo encaxa

 Algo que axuda moito a tomar boas decision e ter confianza na persoa a que escollemos obedecer. Para iso, é vital informarse e buscar entender as suas razons. Por exemplo, deixando a un lado que consideramos asasinato ó aborto, cales son as consecuencias de practicalo?

Unha encuesta do ano 2004 na que participaron 331 rusas e 217 norteamericanas revelou que a redor da mtade sentieron remordimentos despois de abortar. o sentimento de culpa embargou a casi un cincuenta por cento das rusas e a cerca do oitenta por cento das norteamericanas. Máis do sesenta por cento destas últimas eran incapaces de perdoarse. Se esto fose un debate meu contrincante diriame que a culpa é unha consecuencia la presión social, pero, a realidade é que neste momento hai moita mais presión no sentido oposto, e a culpa non está presente soamente nas persoas que creen en Deus. Enton, si o sentimento de culpa é tan xeneralizado, incluso entre as que non se consideran relixiosas, ¿por qué recorren ao aborto tantas mulleres?
 

En moitas ocasiones é precisamente debido á forte presión social. Os pais, os compañeiros ou amigos benintencionados tal vez recomenden o aborto como o menor dos males, o cual pode levar a unha decisión apresurada e mal informada. “Sen embargo, unha vez que ha pasado o estrés da decisión e a intervención quirúrxica, a capacidade cognitiva da muller volve a normalidade, o que suele xerar sentimentos de profunda culpa, tristeza e remordimento”, explica a doutora Priscilla Coleman, experta nos riesgos psicolóxicos que conleva o aborto. A orixe do remordimento a menudo radica no dilema de si o aborto acabou cunha vida xa existente. Un informe indicou que moitas embarazadas que abortaron “foron inducidas a pensar que no se lles iba a extirpar más que un pouco de ‘tecido’, e admiten que non se houberan practicado o aborto se houberan sabido a verdade” (Report of the South Dakota Task Force to Study Abortion).

Tras evaluar o “contundente e desgarrador testimonio” de 1.940 mulleres que abortaron, o informe chegóu a seguiente conclusión: “A moitas lles encoleriza a pena de haber perdido a un bebé que, según se lles dixera, non existía. [...] O daño psicolóxico de saber que han matado a seu fillo ten consecuencias devastadoras”. Pero ¿cál é a realidade: se elimina sinxelamente un pouco de tecido do organismo, ou a un ser vivo da matriz da sua nai?

 En 2006 se presentou un traballo baseado na vida das mulleres que quedaron embarazadas na adolescencia. A mitade delas había dado a luz, e a outra mitade había abortado. A conclusión a que se chegou foi que “as probabilidades de necesitar tratamento psicolóxico, de padecer trastornos do sono ou de consumir marihuana eran menores nas que tiveron os seus bebés que nas que decidiron abortar” (Journal of Youth and Adolescence). Outro informe aportóu “os resultados dos catro estudos internacionais máis exhaustivos”. ¿Qué revelou? Que “existen índices máis altos de enfermedades mentales entre as mulleres que han abortado que entre as que non o fixeron” (Report of the South Dakota Task Force to Study Abortion, 2005).

isto todo deixa claro que normas como esta existen,non por capricho de Deus, senon que é preciso para o noso propio ben. 

Agora ben, se pensamos así, seria lóxico facernos antiabortistas? vexamos que fan alguns. Na actualidadE existe un encarnizado debate sobre o que alguns chaman a fina línea que separa a liberdade da expresión da violencia que provocaron os discursos antiabortistas en varios lugares de Estados Unidos. Os que se opoñen aos abortos vociferan públicamente que os médicos e o persoal das clínicas que os levan a cabo son asasinos que non teñen dereito a vivir. Alguns extremistas esixen a morte destos médicos e os seus axudantes, e teñen espías que anotan as placas dos seus automóviles e averiguan os seus nomes e direccions. Como consecuencia, se tirotearon e dado morte a elementos do persoal das clínicas. Acaso é a violencia a solución?