Unha mente impersoal ou un pai?

 Albert Einstein admitiu: "Dificilmente acharedes entre os talentos científicos mais profundos, un so que careza dun sentimento ou asombro extasiado ante a armonia da ley natural, que revela unha intelixencia de tal superioridade que, comparados con ela, todo o pensamento e todalas accions dos seres humanos non son mais que un reflexo insignificante". Agora ben, esta actitude reverencial non motiva necesariamente aos científicos a creer un Deus persoal. Entenden que o universo tivo un principio. Admiten que é dificil pasar por alto a proba de que hay unha intelixencia tras de todo. Freeman Dyson, profesor de física, comentou: "mentras mais examino o universo e estudo os detalles da súa arquitectura, mais proba acho de que dalgunha maneira o universo sabia que viñamos". Como científico adiestrado nos hábitos do pensamento e da linguaxe do século 18 non afirmou que a arquitectura do universo probe a existencia de Deus, senon so que a arqitectura do universo é consecuente ca hipótese de que un elemento mental desempeña un papel esencial no seu funcionamento.
É relevante que sexa Deus, unha persoa ou basta con saber que houbo un Creador? 

Sempre me chamou a atención a necesidade que teñen os nenos adoptados de saber de onde veñen, incluso os que aman aos seus pais adoptivos. Desexamos coñecer aos nosos pais biolóxicos. É máis, o necesitamos. Cada vez existen mais foros de internet e organismos para localizar especialmente a nais e irmans biolóxicos. Da mesma forma, requerimos relacionarnos co noso Creador. Conta desta necesidade é que has preguntas mais importantes sempre sexan as relacionadas co noso orixe e propósito na vida. Ademáis, se Él nolo deu todo, non se merece que busquemos coñecelo? por outra banda, non tera consellos útiles para nós?  por moito que a ciencia sexa útil, en palabras do cosmólogo Allan Sndage: "Non acudo a un libro de bioloxia para aprender a vivir".