¿Entón, que pensamos?

Pero chegados a este punto, e estando seriamente comprometidos ca lóxica e a búsqueda da verdade, surxe unha inevitable pregunta...¿Como conciliar a creenza en Deus, por moito apoio que teña da ciencia, co sufrimento que existe no mundo?

Simone de Beauvoir dixo: "resúltame máis fácil creer nun mundo sen creador que nun creador cargado con todalas contradiccions do mundo".  E, pensándoo ben, ¿de que serven tódalas leis do universo, do adn, todo o bo que temos na terra, se a vida dura dous dias e para moitos son un calvario? ¿proban as inxustizas do mundo que non existe un Deus e que tanto a Biblia como a ciencia, unidas ambas na lóxica, están equivocadas? 

A modo de ilustración: se se utiliza un coitelo para ameazar, ferir o ata asasinar a unha persoa, ¿proba isto que o coitelo non tivo fabricante?¿non amosa, mais ben, que se lle deu mal uso?De modo análogo, gran parte do sufrimento humano evidencia que o home está usando mal as aptitudes que Deus lle deu, asi como a terra. O cambio climatico e so un pequeno exemplo do que estou a falar.

Pero, deixando a un lado a terrible administración humana do que Deus nos deu, ¿que pasa ca morte? Moitas persoas din que a morte é algo natural. E din eso porque é ao que están resignados. Acudamos a ciencia. Ela ensina que as nosas células , dende que nacemos, e mesmo dende que somos concebidos, seguen un claro proceso de rexeneración continua e constructiva. Non entenden porque, nun momento dado, o proceso se reverte dando lugar ao envellecemento e como consecuencia a morte. Según eles, non é natural. Simplemente, e sen explicación, e algo que ocorre. Sen embargo todalas persoas cuerdas non desexan ponerlle fin a sua vida e menos en condicions optimas que son as que Deus  propuxérase. Se o natural e ciclo da vida fose simplemente reproducirnos e morrer, ¿ acaso non naceriamos xa dispostos a cumprir con ese fin sen rechistar? ¿cantos cientificos e poetas estudaron e exploraron con experimentos ou imaxinación a posibilidade de vivir para sempre? ¿Como completa a Biblia esta información? nela explica que Deus puxo no corazón de todalas súas criaturas ese desexo, e ese concepto. O da eternidade. Que pasou entón? ¿Acaso Deus non puido, non é capaz de cumprir o seu propósito de que vivamos para sempre na terra en total armonia e benestar? isto é o que responderei no meu seguinte blog. Espero que non volo perdades.

"creo en Deus porque, para min, a sua divina existencia é a única explicación lóxica do estado das cousas". científico naturalista  Irving William Knobloch

 “Como ser humano común, e tambén como home que  adicou a sua vida a investigación e ao estudo científicos, non teño ningunha dubida sobre a existencia de Deus”. fisiólogo Marlin Books Kreider

“entre os científicos de primerísima categoría se encontran moi poucos ateos. Ni os adelantos da ciencia nin o fracaso da relixión deben facer que deixemos de creer en Deus". profesor de Física Henry Margenau,

 “A única explicación aceptable é a creación. Sé que esto é anatema para os físicos, como de feito o é para mín, pero non debemos rechazar unha teoría que non nos gusta si a proba experimental a apoia”. físico H. S. Lipson

O límite está no ceo

Onde achar verdadeira información sobre o Creador. Bueno, unha das fontes é evidente, a que Él non facilitou. O libro mais sagrado e antigo e de mais ampla distribución, a Biblia. Nela di, por exemplo, que Deus preparou a terra pensando especialmente nos seres humanos. Isaias 45:18 di respecto a ela que Deus non a creou sinxelamente para nada, senon que a formou para ser habitada e que dotou ao planeta de todo o que o home necesita, non so para vivir, senon para disfrutar ao máximo da vida. Usemos a ciencia para corrovorar esta afirmación. 

 As relacions sexuais no caso dos seres humanos non se limita o apareamento para procrear. Por exemplo, descubriuse que durante as relacions íntimas existe unha especie de intercambio de sentimentos mediante o cal a outra persoa pode recibir información sobre o que non preocupa e desa forma comprendernos mellor e compartir a nosa carga. Isto é particularmente interesante ya que moitas persoas non entenden porque a Biblia pon límites a estas relacions, que sitúa, por exemplo, so dentro do matrimonio. Os cientificos descubriron que cando temos intimidade cunha persona a que non amamos, esa información que recibimos dela non nos interesa e por eso a rexeitamos , experimentando a sensación de vacío que das que as persoas dan conta despois de practicar sexo con extranos. Cando a parella está unida e comprometida, hai moito mais que descarga de dopanima, pracer, e fecundación. Constrúese felicidade. Sentimento se seguridade, de pertenza. Aspiracions e experiencias que fannos ver a clase de Creador que o deseñou. 

Que podemos dicir da comida? Hay variedade de alimentos que nos proveen dos mesmos nutrientes. Por exemplo, diferentes frutas. Pero es que dentro dun mesmo tipo de fruta, como a mazá, hai 7000 variedades coñecidas ata agora. ¿Para que? Exclusivamente para que disfrutáramos delas. 

 

Unha mente impersoal ou un pai?

 Albert Einstein admitiu: "Dificilmente acharedes entre os talentos científicos mais profundos, un so que careza dun sentimento ou asombro extasiado ante a armonia da ley natural, que revela unha intelixencia de tal superioridade que, comparados con ela, todo o pensamento e todalas accions dos seres humanos non son mais que un reflexo insignificante". Agora ben, esta actitude reverencial non motiva necesariamente aos científicos a creer un Deus persoal. Entenden que o universo tivo un principio. Admiten que é dificil pasar por alto a proba de que hay unha intelixencia tras de todo. Freeman Dyson, profesor de física, comentou: "mentras mais examino o universo e estudo os detalles da súa arquitectura, mais proba acho de que dalgunha maneira o universo sabia que viñamos". Como científico adiestrado nos hábitos do pensamento e da linguaxe do século 18 non afirmou que a arquitectura do universo probe a existencia de Deus, senon so que a arqitectura do universo é consecuente ca hipótese de que un elemento mental desempeña un papel esencial no seu funcionamento.
É relevante que sexa Deus, unha persoa ou basta con saber que houbo un Creador? 

Sempre me chamou a atención a necesidade que teñen os nenos adoptados de saber de onde veñen, incluso os que aman aos seus pais adoptivos. Desexamos coñecer aos nosos pais biolóxicos. É máis, o necesitamos. Cada vez existen mais foros de internet e organismos para localizar especialmente a nais e irmans biolóxicos. Da mesma forma, requerimos relacionarnos co noso Creador. Conta desta necesidade é que has preguntas mais importantes sempre sexan as relacionadas co noso orixe e propósito na vida. Ademáis, se Él nolo deu todo, non se merece que busquemos coñecelo? por outra banda, non tera consellos útiles para nós?  por moito que a ciencia sexa útil, en palabras do cosmólogo Allan Sndage: "Non acudo a un libro de bioloxia para aprender a vivir".